Decydujący wpływ na los dziecka niepełnosprawnego umysłowo mają oczywiście rodzice. To od nich, od ich postawy zależy w głównej mierze miejsce, jakie zajmuje ich dziecko w rodzinie, a także stosunek najbliższego otoczenia. Od rodziców w dużej mierze zależy także stosunek rodzeństwa do upośledzonego brata czy siostry. Jest to bardzo ważny problem. Od postawy rodzeństwa zależy bowiem postawa ich koleżanek, kolegów, czyli tych, którzy już niedługo będą decydować o wielu sprawach dotyczących całego społeczeństwa.

Rodzeństwo dzieci z zaburzeniami umysłowymi spotyka się z wieloma problemami, głównie emocjonalno - społecznymi, poczynając od obciążenia trudnymi zachowaniami niepełnosprawnego brata czy siostry (niezrozumiałymi, nieadekwatnymi, agresywnymi), a skończywszy na trudach opiekowania się niepełnosprawnym rodzeństwem.

Jednak, tak jak w przypadku dzieci zdrowych, największy wpływ na stosunki między rodzeństwem zdrowym i ułomnym mają zwykle rodzice. Ich nadmierna koncentracja na niepełnosprawnym dziecku antagonizuje dzieci w rodzinie. U zdrowych wywołuje zazdrość, poczucie odrzucenia przez rodziców i agresję wobec niepełnosprawnego rodzeństwa. Jeżeli zaś rodzice akceptują niepełnosprawne dziecko bez faworyzowania go, wówczas rodzeństwo jest bardziej skłonne do okazywania mu sympatii i pomocy. Rodzeństwo powinno być głównym sprzymierzeńcem upośledzonego dziecka i służyć mu wsparciem w ciągu całego życia. Toteż rola rodzeństwa w rewalidacji upośledzonego dziecka jest nie do przecenienia. Pozytywne relacje między rodzeństwem mają ogromne znaczenie dla rozwoju i terapii niepełnosprawnego dziecka. Jest ono w naturalny sposób włączane przez braci i siostry do wspólnych gier i zabaw. Rodzeństwo likwiduje poczucie samotności i nudy, wprowadza je także w kontakt ze zdrowymi rówieśnikami.

Rodzeństwo powinno być włączane we wszystkie działania z upośledzonym dzieckiem oraz na jego rzecz, jednak w takim stopniu, który pozwoliłby na realizowanie własnych obowiązków i zainteresowań. Współżycie z dzieckiem niepełnosprawnym intelektualnie jest dla zdrowego rodzeństwa okazją do rozwijania postaw prospołecznych, motywacji pozaosobistej, altruizmu, tolerancji dla inności. Dzieci te zwykle szybciej niż ich rówieśnicy osiągają dojrzałość psychiczną i są bardziej odpowiedzialne. Dla kształtowania więzi i przyjacielskich relacji między rodzeństwem, ważne jest poświęcanie dużej ilości czasu dzieciom zdrowym, włączanie ich w usprawnianie upośledzonego rodzeństwa, ale nie przeciążania zadaniami opiekuńczymi.