Metodyka pracy katechetycznej
Dzieci chętnie wypowiadają się za pomocą gestu, ruchu i słowa. Samorzutnie odgrywają różne role, udają i naśladują dorosłych ludzi, zwierzęta, przedmioty. Bawią się „w mamę, „w szkołę", „w sklep" Takie zabawy iluzyjne angażują fantazję dziecka, absorbują siły umysłowe, emocjonalne i fizyczne. Świadomie zainspirowana ukierunkowana zabawa lub forma parateatralna, potraktowana jako środek przekazu treści może być wykorzystana w katechezie. Treść religijna może być przedstawiona w formie ekspresji słowno - ruchowej, charakterystycznej dla zabawy w teatr. Dziecko może samo przedstawić treść, którą poznało. To pogłębi utrwalenie, daje możliwość wyeksponowania przeżycia religijnego w postawie i działaniu. Zabawa w teatr, odgrywanie ról, daje dziecku okazję do utożsamienia się z postacią lub zdarzeniem religijnym.
Sposób mówienia:
Jak mówić do osoby, której intelektualne możliwości są bardzo niskie, rozumienie języka może być ograniczone, a świadomość świata minimalna? Istnieje potrzeba, aby słowa były proste, zdania krótkie, tematy zrozumiałe dla słuchacza. Myśli trzeba formułować w sposób maksymalnie prosty, bez jakichkolwiek trudnych wyrazów, lecz jednocześnie żywo i interesująco. Dziecko upośledzone czuje się zagubione w otaczającej je rzeczywistości, w natłoku docierających do niego informacji i wymagań. Na ogół słabo rozumie stawiane mu pytania i zadania. Dlatego należy pamiętać, że polecenia, nie mogą nakładać się na siebie. Dziecku trzeba dać dłuższy czas na ich realizację, nie niecierpliwić się gdy trzeba je powtarzać. Każda informacja przekazywana, każdy rysunek i każdy gest musi być po coś. Tu nie ma miejsca na słowa, które są obok.
Bardzo istotne znaczenie w przekazie treści katechetycznych zajmuje właściwy dobór słownictwa. Nazwy religijne (typu: sakrament, tabernakulum, patena, stuła, konfesjonał) są dla dzieci bardzo trudne do zapamiętania. Nie sposób jednak nie omawiać pojęć religijnych, więc trzeba nazwać wszystko słowami zrozumiałymi dla dzieci. Oto wykaz najczęściej używanych słów. Część z nich znalazła już wytłumaczenie w rejestrze treści programowych.
Kościół - Dom Pana Boga
Katedra - Najważniejszy kościół w mieście
Ksiądz - Pan, który pomaga Panu Jezusowi
Sutanna - Ubranie księdza
Stuła - Szal księdza
Biskup - Ważny ksiądz
Papież - Najważniejszy ksiądz
Pismo Święte - Najważniejsza książka świata
Ołtarz - Stół Pana Jezusa
Kielich - Złoty kubek
Patena - Złoty talerz
Ciało Chrystusa - Boży Chleb
Krew Chrystusa - Boży Napój
Tabernakulum, monstrancja - Złoty domek Pana Jezusa
Konfesjonał Miejsce, w którym ksiądz pomaga przeprosić Pana Boga
Boże Narodzenie - Urodziny Pana Jezusa
Także we wszystkich modlitwach i śpiewanych piosenkach. słownictwo powinno być adekwatnie do poziomu percepcji uczniów. Jeśli jest to możliwe, do znanych piosenek i pieśni można ułożyć nowy, bardziej zrozumiały tekst. Dobrze, gdy piosenki śpiewane na katechezie lub w kościele można ilustrować ruchami. Ich treść staje się wtedy bardziej czytelna. Podobnie fragmenty Pisma świętego powinny być czytane w tak zwanym przekładzie dynamicznym, czyli komentowane zrozumiałymi słowami.